Gülme // canavarlar

Herkesin bildiği gibi dünya egemenliğini meleklerle şeytanlar
paylaşmaktadır. Ancak, dünyanın iyiliği bakımından, meleklerin şeytanlara
üstünlük sağlaması gerekmemektedir (oysa çocukken buna inanırdım),
birinin ve ötekinin güçlerinin aşağı yukarı eşit olması daha iyidir. Dünyada,
iyilik duygulan agir basacak olursa (meleklerin gücü), insanlar bunun ağırlığı
altında ezilirler.
Buna karşılık dünya bütün anlamını yitirecek olursa (şeytanların hüküm,
sürmesi hali), bu takdirde de hiç yaşanılmaz. Bir şeyler, önceden bilinen
anlamlarını ansızın yitirecek ve önceden belirlendiği sanılan sıralarından
çıkacak oldu mu, bizde gülme duygusu uyandırır (Moskova'da yetiştirilmiş
bir Marksist’in yıldız falına inanması gibi).

Demek ki, aslında gülmek, şeytanin etki alanına giren bir şey. Gülmede
uğursuz bir- yan var (bir şeyler, sanıldığından çok değişik biçimde birden
sekil değiştiriveriyor), ama öte yandan insani hafifleten iyileştirici bir yani da
var (bazı şeyler bize sanıldıklarından daha hafif görünmeye başlıyor, bizi
daha özgürce yasamaya bırakıyor, o sert ciddiyetlerinin ağırlığı altında
ezilmemizi önlüyor).

Melekler, kötülüğün gülüşünü ilk işittiklerinde şaşkına dönmüşlerdi. Bu, bir
şölende oluyordu. Salon tıklım tıklım doluydu ve oradaki insanlar, müthiş
salgın olan şeytanın gülüşüne tutulmuşlardı. Melek, bu gülüsün Tanrıya ve
onun kutsal eserine karşı yöneltilmiş olduğunu pek güzel anladı.

Hemen ise karışması gerektiğini biliyordu, -su ya da bu biçimde, ama
kendisini zayıf ve savunmasız hissediyordu. Kendi kendine bir şey icat
edemezdi, bu bakımdan rakibini taklit etti. Ağzını açarak, kesik kesik, aralıklı
ve ses düzeninin üstünde bir ritimle sesler çıkarmaya başladı, (bu ses, kiyi
kentlerinden birinin sokaklarında Michelle ile Gabrielle'in çıkardıkları sese
benziyordu), ama çıkardığı seslere, şeytanınkinden farklı bir anlam
veriyordu. Şeytanın gülüşü her şeyin saçma olduğunu anlatmak isterken,
Melek tam tersine, bu dünyada her şeyin çok iyi düzenlenmiş olduğundan,
akıllıca tasarlandığından, iyi ve anlamlı olduğundan ötürü hoşnutluk duymak
gerektiğini söylemek istiyordu.

Böylece Şeytanla Melek, karsı karşıya gelip, birbirlerine açık ağızlarını
göstererek ve aşağı yukarı ayni sesleri çıkararak ama her biri çıkardığı
uğultuyla birbirinin tam tersi şeyler anlatmaya çalışarak gülüyorlardı.
Şeytan, meleğin gülüşüne bakarken daha çok, daha güzel ve çok daha açık
bir biçimde gülüyordu, çünkü gülen meleğin görünümü gerçekten çok
gülünçtü. Gülünç bir gülüş, bozgundan başka bir şey değildir. Yine de
melekler bir şeyler elde etmedi değiller. Şaşırtıcı anlamlarıyla bizi
kandırdılar. Başlangıçtaki gülüşe ve onların gülme taklitlerine verilecek tek
bir ad vardır: (şeytan gülüşü). Bugün, dışa dönük ayni anlatımın birbirine
karşıt iki davranışı birden dile getirdiğini kimse fark etmemektedir. İki çeşit
gülüş vardır ve biz bunları ayırt edecek sözcükten yoksunuz.