The Revolters @ Reset Magazine Röportajı // canavarlar

the revolters reset magazine röportajı

The Revolters – Röportajı

Merhabalar. Yurdumuzda hala tam oturmayan “sahne” oluşumuna en
büyük katkı sağlayan ve henüz oluşumunu tamamlamamış bu hususta hem
en başlarda boy gösteren hem de bir o kadar iyi işler çıkartan önemli bir
grubumuzla bu hafta karşınızdayız; The Revolters. Hani bir kanı vardır ya,
iyidir, hoştur, güzeldir diye gider ama aradan sıyrılamaz... Bizim ülke
sahnemizin de problemi bu, popülasyonu yeterli olmadığından arada
Revolters ve benzeri isimler parlayıp, ışıldayamıyor. En azından bu benim
gözlemim tabii. İşte, Revolters da tam bu bahsettiklerimden biri. 2006’da
bir cover grubu olarak kurulan grup o günden bu yana güzel bir yol katetti.
En ilginci; cover olaylarından vazgeçip, besteleri üzerine odaklaşınca gerisi
çorap söküğü gibi geldi. Hatta ülke sınırlarını aşıp, İtalya’dan İngiltere’ye
kadar uzandı... Zaten sırf bu bile, bizleri yıllar boyu coverlarıyla “yemeye”
çalışan “ünlü cover” (ve hep “ünlü” cover grubu olarak kalacak)
gruplarımıza da örnek teşkil edebilecek, etmesi gereken yadsınamayacak
bir başarı. Şu satırlardan en güzel dileklerimi grup üyelerine ve benzeri
gruplara yollarken, albüm çıkarmaya yakın olan Revolters’ın -One Love’dan
beri yapılacak olan- bu röportajını da şiddetle okumanızı öneriyorum.

Onur: Öncelikle grup üyelerinin tanışıklığı, biraraya gelişlerini, yola ilk
çıkışlarını merak ediyorum ben.

Serhat: Ben, Berkan, İbrahim zaten tanışıyoduk az çok. Ortak müzik
zevklerinin sonucu olarak bunu beraber müziğe dökme isteği vardı açık açık
dile getiremesekte birbirimize. Hepimizde aynı müzikleri, isimleri dinleyerek
büyümüş insanlardık. Stüdyoya gireceğimiz zaman merak vardı hepimizin
kafasında nasıl birşey çıkacak ortaya diye. Sonuçta hepimiz cover yaparak
başlamışız müziğe, aklımda ciddi bir proje vardı, kendi müziğimi yapan kendi
sözlerini yazan bir grupta olmak , hiç olmazsa bir ses çıkarmak istiyordum.
Yapmak istediğim adamlarında kafa yapımın uyuşması gereken insanlar
olduğunun bilincindeydim. Ona göre davrandım, Berkan’la İbrahim’e
beraber çalalım dedim. İnternette verdiğimiz bir ilanla bir davulcu bulduk ve
stüdyoya girdik.

İbrahim: O kadar kötüydü ki o an bu iş olmaz deyip stüdyoyu terk etmek
istedim. Moralim bozuldu çok fena.

Serhat: Davulla o stüdyodan sonra yolları ayırdık dakika geçmeden.
İbrahim’in yüzünden düşen bin parça, o günde kız arkadaşıyla gelmişti.
Apar topar çıktı, fena bozuktu.

İbrahim: Hiç umudum yoktu, davul o kadar kötüydü ki, Serhat ve Berkan’ın
performanslarına dikkat bile edememiştim.

Serhat: Stüdyodan sonra Berkan’la bir cafede konuştuk. Gerçekten o an hiç
başlamadan beraber müzik yapmaktan vazgeçebilirdik. Ama birde başka bir
davulcuyla deneme kararı aldık. Sonraki hafta Berkay’la tanıştık. İyi bir
davulcuydu. Verdiğimiz 4-5 şarkıyı zaten önceden biliyordu.

Berkan: O prova çok iyi geçti. Sonra 1 ay boyunca prova yaptık.
Etkilendiğimiz isimlerin coverlarıyla uğraştık. Beste grubu olarak kurulduk,
ama coverlar bir alışma süreciydi. Yani bir cover grubu olarak kurulma
durumu yok. Coverlar araçtı yani, amacımız kendi şarkılarımızı yazmaktı.

Serhat: Daha ilk konserimizi vermemiştik ki, Berkay uzun süredir çaldığı
diğer grubuyla bizim aramızda tercih yapmak durumunda kaldı ve diğer
grubunu seçti. Bizde başka davulcu arayışına başladık.

İbrahim: Piyasada davulcu kaynıyordu. Murat’tan önce beş davulcu
denedik. İyi çalanları vardı, ama stüdyodan sonra konuştuğumuzda
hedeflerinin çok farklı olduğunu gördük. Ya da bir gruptan beklentilerinin
diyeyim. Herneyse. Yaramazlardı.

Serhat: Tam umutların tükendiği sırada yine internete verdiğimiz ilana
Murat cevap verdi. Önceki davulculardan ağzımızın yandığından olacak,
önce bir buluşup konuştuk. Kafa yapısı çok uyuştu bizle. Provada da gayet
iyi çalınca zaten “tamam bulduk” dedik. Murat geldikten 1 hafta sonra
konserlere başladık barlarda yavaş yavaş.

Onur: Geçen yıl kaçırdığım bir Rashit-Revolters konseri vardır ki, hala merak
ederim. O konserden biraz bahsedebilir misiniz?

Murat: Efsane bir konserdi o.

İbrahim: Aynen. Oğuz Abiyi bir daha o halde göreceğime inanmam şahsen.

Serhat: Rashit Fanlarına özel bir konserdi. Rashit Fan sitesinin kurucusu
Semih bize ulaştı. Rashit’in fanlarına özel Dogzstar’da bir konser
vereceğini; Rashit elemanlarının müziğimizi çok beğendiğini ve bu konserde
beraber çalmak istediklerini bize iletti. Bizde seve seve kabul ettik tabii.

Berkan: Birazda tırsıyoduk açıkçası. Grup kurulalı 6-7 ay falan olmuştu.
Rashit’le aynı sahnede çalacağız. “Aman abi çalışalım” modundaydık.

Murat: O sıralarda 5-6 bestemiz falan vardı. Hepsini birden ilk kez orada
çalıcaktık. Aklımda konser kazasız belasız bitse de, Bülent Abi’den şarkılar
nası olmuş diye yorum alsam konuşsam şeklindeydim.

Serhat: Neyse ki, gayet güzel atlattık konseri. Sıra Rashit’e geldiğinde
Oğuz Abi’nin merdivenlerden yuvarlana yuvarlana aşağı indiğini gördüm.
Hepimizi tebrik etti, cover belasını bırakın besteleriniz çok güzel, o yolda
gidin dedi. Çıktılar sahneye, Erdem Helvacıoğlu hariç tüm grup sarhoş
olmuş. Fanlar tüm şarkıları ezbere biliyolardı zaten. Kafasına esen sahneye
dalıp mikrofonu eline alıp Oğuz Abi’yle kolkola şarkıları sölüyordu.

İbrahim: Dinazor şarkısında Serhat’ı tuttukları gibi sahneye attılar resmen.

Serhat: Sadece nakaratını bildiğim için sözleri seyirciye söyletmeye
çalışıyordum. Nakaratı da kendim bağıra bağıra sölüyordum. O halimi
unutamam.

Murat: Merak etme bizde unutamayız.

Onur: Fena kaçırmışım desenize...

Gökhan: Müzik haricinde nelerle ilgileniyorsunuz? Müzik sizin için sadece
hobi mi, yoksa işiniz mi? Eğer işiniz ise, Türkiye' de müzikten para
kazanabileceğinizi düşünüyor musunuz? Ve bundan bir kaç yıl sonra The
Revolters sizce nerede olur?

Serhat: Üniversiteden bu sene mezun oldum. İlk 2 sene okuldan arta kalan
zamanlarımı müzikle geçiriyordum, son 2 senem müzikten arta kalan
zamanlarımı okulda geçirdim. O zamanlar sayesinde şu an hem mezunum
hem de başarılı bir grubum var. Başka bir uğraş bulup ondan arta kalan
zamanımla yeni bir kariyer yapmak gibi bir planım yok. Ben böyle iyiyim.
Ancak müzikten emekli olunca hobim olur sanırım.

Murat: Ben kısa film hastasıyım tam anlamıyla. Çok filmde de oynamışlığım
vardı. Kamera arkasına da geçmeyi düşünüyorum zamanım olursa.

İbrahim: Benim ev hobilerim var genelde. Ev boyutlarına gayet devasa
gelebilcek bir akvaryumum var. Onla ilgileniyorum. Amatör olarak uçuşla
ilgileniyorum sonra. Kendi uçağımı almak en büyük hayallerimden biri.

Berkan: Tek mezun olmayan, hala okuyan eleman benim bu arada.
Galatasaray Üniversitesi’nde Hukuk okuyorum. Müzik-okul ekseninde
mezun olmaya çalışacağım.

Serhat: Grubun avukatı olacak. Telifleri takip edecek. İşi ne.

Murat: Türkiye’de de teliften o kadar inanılmaz para kazanılır ki . Last.Fm
bile telif programı başlatmış.

İbrahim: Türkiye’de müzikten para kazanamıyosun ki zaten. Belli yolu
izleyip kendinden ödün verdiğin, sanatını kitlenin emrine sunduğun sürece
kazanırsın. Örnekler var abi önümüzde, bunlar hep konuştuğumuz şeyler
zaten.

Serhat: Türkiye’de para kazanmak için müzik yapmıyoruz. Elbette emek
verdiğimiz sahnenin bir getirisi oluyor. Ama ben burda para kazanmak
eylemini malı götürmek deyimi olarak algıladığım için bu soruya cevabım
olumsuz olacak. Malı götüren kısımda ya kendinden bir önce geleni taklit
ediyor ya da kitle ne isterse onu yapıyor.

Murat: Bundan bir kaç yıl sonra nerde olacağız kısmına gelince...

İbrahim: 2 sene önce, bugünkü durumumuza geleceğimizi hayal bile
edemezken, yine 1-2 yıl sonrasında nerede olacağımız hakkında yorum
yapamıyorum.

Serhat: 2 yılda ilerlediğimiz kadar hızlı ilerlersek 2 yıl sonra nerde
olacağımızı sırf biz değil kimse tahmin edemez. Spesifik bişey söylemek için
henüz erken. Şu an yeni şarkılarımızı yazıyoruz, projelerimiz var, müziğimizi
yapıyoruz, işimizi yapmakla meşguluz. İvmemiz bu şiddette olduğu sürece
sorun yok. Gerisi her türlü geliyor zaten.

Gökhan: Sizi Peyote’nin açılış gecesi izledim ve direkt farkettiğim birşeyi
belirteyim. Müzikal olarak bir şarkıda tam anlamıyla post punk, ardından
elektronik öğelerin de şarkıya dahil olduğu disco punk diye nitelenen türde
bir şarkı, ardından bu ikisinden de farklı olarak neredeyse folk rock türünde
başka bir şarkı ard arda çaldınız. Sitenizde zaten “müziği kalıplar ardına
sıkıştırmayan” gibi bir ifadeyle belirtmişsiniz durumu. Fakat tür olarak bu
kadar ayrı uçlarda çok fazla grup yok ortada. Bu durumun sebebi nedir
(grup üyelerinin farklı uçlardaki müzikal zevkleri mi?) Bu durumun size
dezavantaj yaratabileceğini hiç düşündünüz mü?

Berkan: Aslında ben parçalarımızın ayrı uçlarda olmasını doğal buluyorum.
Bir kalıba sokmamak buradan geliyor. Yani birey olarak çok farklı şeyler
hissediyoruz farklı şekillerde ve bu duyguları döktüğümüz zaman farklı
ürünler çıkması normal geliyor. Bu duyguları belirli bir tarz kalıbına sokmaya
çalışmak ne derecede doğru olur bilemiyorum. Önemli olan dinleyenin
içinizdeki enerjiyi hissedebilmesi. Biz o enerjiyi doğru şekilde aktarmak için
kalıba girmeyi tercih etmiyoruz sanırım. Grup üyelerinin farklı uçlardaki
müzikal zevkleri güzel bir çeşitlilik getiriyor belki de.

Murat: Bence bu bir avantaj. Grubun şarkıdan şarkıya üslubunun değişmesi
tarzının şarkıdan şarkıya farklılık göstermesi demek değil bence. Her şarkı
farklı bir deneyim, farklı bir suya yelken açmak gibi. Bu konudaki
ürkekliğimizi bile yeni yeni atıyoruz.

İbrahim: Sorun olabileceği konusunda kafamda soru işaretleri vardı. “Living
in Istanbul Dream” , “Anywhere to Go” gibi şarkılar daha folk-orient öğeler
barındırıyor. Stüdyoya girdiğimizde emprovizede böyle birşey çıkıyor ve biz
yok bizim tarz daha Manchester’a gitmeli hep diye kassaydık şu an ki
müziğini kalıplar ardına sıkıştırmama olayı konusunda pek samimi
olduğumuzu söylemezdik. En azından ben kendime bunu söyleyemezdim.

Serhat: Bu çoğu grubun doğal olarak ulaştığı ya da bunu yapan grupların
daha çok başarılı olduklarını gördükleri ya da düşündükleri için genelde
denedikleri birşey. Bizim daha çok sularda dolaşmak, geziye çıkmak diye
adlandırdığımız bir müzikal deney. Her ne kadar müzikal temellerimiz ve
tarzınız sorusuna verilen cevaplarımız aynı olsada; her birimiz farklı
müzikler keşfediyor, deneyimliyor ve etkileniyoruz. Her müzisyende bence
bu böyledir. Tarz bayrakçılığı yapmanın yerine, her zaman sırtımızı
dayadığımız punk sonrası dönemi müziğine kendimize özgü olarak
addettiğimiz o soundla kaynaştırarak kendimizi en iyi ifade edebildiğimiz ve
güvende hissettiğimiz şarkıları yapmaya çalışıyoruz. Damon Albarn’a bu
açıdan büyük saygı gösteriyorum, Blur’da yarım kalan işini Good Bad And
The Queen’de tamamladığı için.

Pozan: Türkiye’de dans etmeyi tekeline alan elektronik müzikle aranız
nasıl? Bu tekeli sizin de yaptığınız gibi Post-Punk ve Guitar-Dance müziği ile
yıkmak sizce olası mı ?

Serhat: Elektronik müziği dinleyen kitleyle bizim yaptığımız müziği dinleyen
kitle çok farklı açıkçası. Her müziğin olduğu gibi elektronik müziğinde iyisi
kötüsü, kalitelisi, adisi var. Ama Türkiye’de bunu dinleyen kitle genelde
buna bakmıyor. Kendisini dans ettirebilen her müzikle araları iyi. Bizi biraz
daha teknik ve yaratıcılık yönünden yakalayan elektronik şarkıların
peşinden gidiyoruz. Yer yer müziğimize yansıttığımız öğelerde oluyor. Fakat
bunlar günümüz dance elektroniği yerine New Order, Kraftwerk, Echo and
the Bunnymen’den gelen klasik rave öğelerinden ibaret. Dans ettirmek
sadece bir yan etki müziğimizde, ana amaç değil. Biz ne hissediyorsak onu
çalıyoruz. İnsanların içinden dans etmek geliyorsa buyursunlar etsinler
tabii. Günümüzde elektronik müziğin birincil amacı dans ettirmek hemen
hemen. Bu bizim müziğimizde yan etki niteliğinde kalıyor. Dolayısıyla
birşeyleri yıkmak gibi bir amacımız yok.

Murat: Bir de şöyle birşey var; insanlar klavyeden çıkan her seste
oynamaya başlıyorlar. Çok karanlık bir şarkımızda bile klavye kullansak
insanlar dans etmeye başlıyor. Başta çok yadırgadığımız birşeydi. İnsanları
elektronik bir şarkı dinliyormuşçasına tetikleyen birşey sanırım. Bir The
Wombats şarkısı kadar ironik aslında.

İbrahim: Bizim de kimyamızda var sanırım biraz bu hareketlilik. İster
istemez yansıtıyoruz sounda, her ne kadar karanlık bir şarkı olsada öyle
yollardan geçiriyoruz ki şarkıyı, bir şekilde dans ettirmeyi başarabiliyoruz.
Bir de dans ettirmeyi amaçlayan elektronik müzikle farklı kulvardayız
Serhat’ın da dediği gibi. Biz sadece bazı şeyleri anlatma, kendimizi ifade
etme derdindeyiz açıkçası, üslubumuz bu sadece.

Berkan: Bence de olası tabii ki... Ama bu daha çok teknik altyapıyla alakalı.
Yani herhangi bir klüpte dj ile kendinden geçen insanları haklı bulmuyor
değilim. Çünkü; onlara sunulan müzik, kusursuz bir kayıt, teker teker
editlenmiş ritmleri ve sub-bass'ları ile dans etmeyi rahatça tekeline
alabilecek bir müzik bu. Canlı müzikte aynı derecede olmasa da belirli bir
düzeyin üstünde teknik donanım sağlanabilse o yüzeysel ve basit
elektronik loopların üzerinde konuşmayız bile.

Gökhan: Türk gruplarında dikkatimi çeken birşey var; müzisyenlerin fazla
müzik dinlememesi. Bu bağlamda Onur’un da en başta değindiği yıllarca
cover yapan ve bununla gurur duyan, üstüne üstlük biz çok farklıyız
havasında olan ve de hep yerinde sayan gruplar var. Şu an yurtdışındaki
piyasada yapılan müzikleri türü ne olursa olsun değil de, size melodi
anlamında ve tarz konusunda yakın olup, ilginizi çeken, sizi etkileyen
gruplardan bazılarını bizim için değerlendirir misiniz?

Onur: Mesela son günlerde herkesin tartışıp durduğu Bloc Party’nin yeni
albümü Intimacy hakkındaki yorumunuzu merak ediyorum, beğendiniz mi?

Serhat: Özellikle 2 sene önceye kadar şu piyasada saygı duyulan, mekan
doldurunca kral muamelesi yapılan cover gruplarının hala yerinde saydığını
görmek gayet beklenen birşeydi aslında. Arkalarından gelen müzisyenlere
de pek iyi bir örnek gibi durmadılar hiçbir zaman. Yüzlerce cover grubu
kurulup dağıldı gözlerimizin önünde. Bazı müzisyen arkadaşlarım dahil, şu
an çok çok büyük bir çoğunluğu müziği bıraktı, okulunu bitirip, iş güç
peşinde koşuyor. Çok azınlık bir kısmı da, ya eski tas eski hamam
repertuarlarını güncelleyerek ayakta kalmaya çalışıyorlar.

İbrahim: Aslında piyasayı bu duruma getirenlerden biride mekanlardı.
Mekan işletmecileri grupların üstünde sırf mekanlarını doldurmak uğruna
kitlelerin bildiği şarkıları çalmaları konusunda sürekli baskı altında bıraktı.
Sahne verme şartını buna bağladı. Gruplar taviz vermek durumunda
bırakıldı.

Serhat: Beyoğlu’ndaki rock müzik dinleyicisinin taverna yada müzikhol tipi
bir canlı müzik dinleme alışkanlığı var. Mekanlarda bunun bilincinde. Grup
çalacak bilinen şarkıları, seyirci eşlik edecek, içecek eğlenecek. Böyle bir
sistemde grup bestesi olsa bile çalamıyor. Uzun süredir cover grubu olarak
müzik yapmaya devam eden grupların genel problemi beste yapma
sürecinde ciddi bir yaratım problemi yaşamaları. Bu da piyasanın önünü
tıkayan mikro diğer bir etken.

Murat: Yurtdışında böyle değil mesela. İnsanlar kendi müziğini yapan
grupları dinlemek, farklı müzikler tatmak için canlı müziğe para ödüyorlar.
Eğlenmek, eşlik etmek bu anlayış ikinci planda kalıyor.

Berkan:Yurtdışından takip ettiğimiz gruplar, ilk etkilendiğimiz isimler; The
Killers, Franz Ferdinand, Bloc Party üçlüsü. Bunların yeri çok ayrı tabii ki.
Tartışmak, üstünde konuşmak saatlerimizi alır. The Killers’daki ruh çok ayrı,
sound kadar hissettiklerini, enerjilerini şarkılarına vermeleri bizi çok
etkilemiştir. İlk albümleri ne kadar pop bir albüm olsada, çoğu The Killers
dinleyicisinin sevemediği “Sam’s Town” albümünü ben çok beğenirim. Franz
Ferdinand’ı bir riff fabrikası olarak çok beğeniyorum ben. Yaratıcılık
bakımından çok önde tuttuğum gruplardan biri.

İbrahim: Bloc Party de aynı şekilde, belki de aralarından sound olarak en
fazla benzediğimizi düşündüğüm grup onlar. İlk dinlediğimde böyle bir
müzik yapmak istiyorum hissi uyandırmışlardı bende.

Serhat: “Every Move A Picture” var A.B.D’den. Albümü doldursun diye değil,
her şarkılarını ayrı özenle yapan, boş şarkısı olmayan ama değerini bir türlü
bulamamış bir grup. Aynı sahneyi paylaşabilmeyi çok isterdim. Bir de, en
yenilerden neo hippyler; “MGMT” var. Şarkılarını kaç kanal kullanarak
kaydettiklerini çok merak etmekteyim. Her şarkıda farklı bir enstrümanın
peşinden gidiyorum. Çok özenli çalışmışlar kayıtta. Her ne kadar bazı
şarkılarda majör bir plak şirketine bağlı olmanın getirdiği yapay dans
ettirme çabaları hissedilse de, özlerindeki yetenek azımsanacak gibi değil.

Murat: Unutmadan söyleyim Bloc Party’nin yeni albümünden Mercury’yi
dinledim Myspace’de. Silent Alarm’a dönüş yapmışlar sanki biraz. Yani; çok
beğendim. Albümü yeni sipariş ettirdiğim için henüz hepsini dinleyemedim.

Serhat: “A Weekend In The City”yi pek beğenememiştim. Yeni albümün
hepsini dinledim, niye Bloc Party olduklarının cevabını gayet güzel vermişler.
Murat’ın dediği gibi özlerine dönüş var biraz. Synth’lerin etkisi ve yoğunluğu
her albümde daha çok artıyor. Bunu farkettim.

Gökhan: Araştırdığım kadarıyla -ki siz de sık sık bunu dile getiriyorsunuz-
yurtdışındaki dergilerde boy göstermişsiniz ve özellikle İngiltere’de bir
hayran kitleniz var. Bunu neye bağlıyorsunuz, bu noktaya nasıl geldiniz? -
özellikle yurtdışında mı promosyon yaptınız yoksa kendiliğinden olan bir şey
mi?-

Pozan: Evet, bir benzerini de ben soracaktım; yurtdışında konser verme
durumu nasıl gerçekleşti acaba? Size teklif mi geldi? Yoksa, bir tanıdığınız
aracılığı ile mi İtalya’da konser verdiniz? Ve nasıldı konserler?

Onur: Şahsen ben, Pozan’ın sorusunda myspace’in de etkili olmuş
olabileceğini düşünüyorum. Daha önceden sahne aldığınız festivallerden
birkaçını da sizi hiç duymayan, dinlemeyenler için sayabilir misiniz?

Serhat: Grupların promosyonlarını şarkıları yapar. Biz sadece şarkılarımızı
Myspace’e koyduk. Daha sonra blog yazarlarından mesajlar gelmeye
başladı; çok başarılı bulduklarını bu hafta sizi yazdım tarzı mailler vs. O
sırada kendi internet sitemizi kurduk, yurtdışından bir çok radyo dj’inden
şarkımızı çalmak istediklerine dair mailler geldi. İnsanlar indie grupları
Myspace’ten gerçekten takip ediyorlar ve beğendikleri zaman bu kitle çığ
gibi büyümeye başlıyor.

Berkan: İtalya konseri Myspace’ten bağımsız şekilde gerçekleşti. Orda
okuyan birkaç arkadaşımın demomuzu bir organizasyon şirketine
vermesiyle İtalya macerası başladı. Daha sonra 1,5-2 ay süren sıkı
görüşmelerle mekan, tarih, kiminle çalacağımız belli oldu ve gittik.

Murat: Aslında bir turne olcaktı ilk başlarda. Fakat herşeyin mükemmel
gitmesini beklemek biraz fazla iyimserlik olurdu. Venedik, Floransa ve
Bologna’da da çalacaktık. Ama organizasyon şirketinin gazabına uğradık o
konuda. Sadece Milano’da çalabildik dolayısıyla. Ama herşey güzeldi.

Serhat: Zaten herşey şarkıların internette yayılması, duyulmasıyla başladı;
performanslarımız sürekli doluyor, ve bu doluluk konserden konsere
artıyordu. Ardarda ülke çapında dağıtım yapan müzik dergilerinde
röportajlarımız yayınlanmaya, televizyon programlarına konuk olmaya
başladık. Daha sonra bunlar daha çok konser, üniversitelerden ve
prodüksiyon şirketlerinden festival teklifleri ve hatta albüm tekliflerine
kadar çıkmaya başladı. Bu bahar ve yaz döneminde Mtv Olympos
Alternative Nation Festival ve Masstival’de sahne aldık.

Gökhan: “Step By Step” bir hayli hoş şarkı ve yurtdışındaki kayıtlardan
hiçbir farkı da yok! Zaten, “Step By Step” İngiltere’de yayınlanacak olan bir
compilation’da yer alacak. Bu çok heyecan verici olmalı. Siz neler
düşünüyorsunuz bu konuda? Yukarıdaki soruyla da alakalı olarak sanki
şarkılarınızı biraz da yurtdışı için yapıyorsunuz gibi hissediyorum, var mı
böyle bir düşünceniz?

Onur: Aynen, Step By Step’i ben de çok beğeniyorum. Özellikle; Synth’leri,
vokali, davulu, gitarları... Gerçekten Gökhan’ın da dediği gibi sanki yabancı
birilerini dinliyormuşum gibi... Harika bir parça. Keza, yeni parça “Cruel
Attention” da öyle... Ve bu arada asıl en önemlisi; Türkiye'de bu
oluşamayan kitleye hitap edemediğinizi mi düşünüyorsunuz? O yüzden mi
İngilizce şarkılar yapıyorsunuz? Yoksa, yıllardır dinlediğiniz bu tarzı Türkçe
icra etmek size samimi gelmiyor mu?

Serhat: Şarkılarımızı herkes için yapıyoruz. Bizim için dinleyici olarak yurtiçi-
yurtdışı yok. Ben şarkı yaptığımda Türk dinlemesin İngiliz dinlesin gibi bir
mantık yok. Eğer bişeyler buluyorsan şarkıda, bir dinlediğinde bir kere daha
dinleyesin geliyorsa bizim dinleyicimizsin. Şarkılarımızı yurtdışında işleyen
piyasayı düşünerek yapıyoruz önermesi daha doğru olur. Atılımlarımızıda o
yönde yapıyoruz. İngiltere’deki compilation albüm olayı bu açıdan çok
büyük bir fırsat oldu. Başından beri şöyle bir mantığımız oldu, İngilizce rock
müziğin evrensel dili. Eğer beni daha çok insanın dinlemesini, söylediklerimi
anlamasını istiyorsam, çok daha bir geniş kitleye sesimi duyurmak
istiyorsam İngilizce yapmalıyım. Tüm derdimiz bu. İlk konserlerimizde
bağıran çok gerizekalı oldu “Türkçe çalın!” diye. Türkçe cümle kuramayan
adam Türkçe sözlü şarkı çalmamızı istiyordu.

Berkan: Başından beri yurtdışı düşüncesi hakimdi her konuda. Evrensel bir
grup olmak istiyoruz, öyle de olacağız.

Murat: 2 sene önce hayal olan şeyleri bu kadar hızlı gerçekleştirmenin
şaşkınlığı içindeyiz. Artık öyle bir noktada hissediyoruz ki kendimizi, eğer
bunları yaptıysak bir dünya grubu da olabiliriz.

İbrahim: Özellikle Avrupa’da ve Amerika’da yaşayan Türk arkadaşlarımız
ordaki çevresine dinlettiğinde şarkılarımızı Türkiye’den olduğumuza
kesinlikle inanmıyormış mesela. Eğer müzik ve dil olarak o evrensel normları
tutturabiliyorsak ya da hepimizin hayranlıkla dinlediği o gruplar gibi
tınılayabiliyorsak, şu an olduğumuz noktadan çok daha ilerisini istememiz
en doğal hakkımız.

Serhat: Bu örneği çok sık veriyorum ama Peter Bjorn and John’ın bir
röportajında onlara İsveçli oldukları ama niye İngilizce sözlü şarkılar
yazdıkları soruluyor. Onlarda Lou Reed birgün İsveççe bir şarkı yazarsa,
onların da İsveççe şarkı yazmaya başlayacağını söylüyorlar. Bizimkisi de
aynı durum. Türkiye’deki dinleyici bu mantığı ne kadar kavramış, ne kadar
saygı gösteriyor bilemiyoruz ama kimse üstüne alınmasın, biz böyle devam
edeceğiz.

Gökhan: Bu arada son zamanlarda dikkat çeken, ülkemizdeki müzikal
gelişimi neye bağlıyorsunuz? Aslında bu müzikal gelişim nicel olarak tatmin
edici belki ama nitel olarak sizce nasıl? Diğer sizin gibi olan grupları nasıl
buluyorsunuz? Özetle; sizin gelişiminize etki eden şeyler (çalınan mekanlar
mı, festivaller mi?, basınmı, myspace mi? vs) nelerdi?

Serhat: Evet, özellikle son 1 senede bu nicelik gayet göze batar bir
seviyeye ulaştı. Nitel olarak bu olgunluğa ulaşan grupları zaten Peyote’de
dinleyebiliyoruz. Genelde psychodelic-experimental-post rock ekseninde bu
gruplar. Kafa olarak birbirine yakınlar ve gerçekten yetenekliler. Zaten bu
gruplar biz de dahil olmak üzere Peyote’den başka değer veren,
sahiplenen başka bir mekan olduğunu zannetmiyorum Türkiye’de.
Performanslar, özellikle Peyote’de yaptığınız müziği dinleyen anlayan ve
konser sonrası size her türlü geri bildirimini veren bir sahnede gelişiminizin
olmadığını iddia edemezsiniz. Grupta kısa sürede soundunu sürekli
geliştirdi, her provada, stüdyo dönemlerinde üstüne birşeyler kattık
şarkıların.

Onur: Bu arada şu Breakthru Radio New York ve Avrupa’da birkaç radyoda
parçalarınızın çalınması olaylarını acayip merak ediyorum. Nasıl gerçekleşti
bunlar? Siz mi yolladınız birşekilde ya da onlar mı size ulaştı?

Serhat: Genelde mail adresimize yada myspace’e atılan teklif mesajlarıyla
oluyor. İzin alma durumu dj’lerin genelde. Şarkımızı tesadüfen dinlediklerini
ya da birinin önerdiğini, çok hoşuna gittiğini, programında yer vermek
istediklerini söylüyorlar. Sonra birkaç kağıt faxlıyorlar, yayın hakları vs
hakkında biz de imzalayıp yolluyoruz.

Berkan: Breakthru bu konuda çok heyecan vericiydi. Tüm ABD çapında yayın
yapan bağımsız isimlere genelde yer veren bir radyoydu.

Onur: Bazı afişlerinizi cidden çok başarılı buluyorum ben. Kim ilgileniyor bu
konuyla? Olası albüm kapağı ve albüm art’ı için ne düşlüyorsunuz? Bu
arada bu bahsettiğim afişlerin hepsini bir kişinin yapmadığı her halinden
belli. Ama eğer hepsini bir kişi yapıyorsa bir hayli yol katettiği de belli.

Serhat: Çok çok yakın çocukluk arkadaşım Denizcan Çelik ve Murat’ın kız
arkadaşı Ayça Erdeniz gayet iyi götürdüler bu afiş ve albüm kapağı tasarım
işlerini. Ayça’nın Peyote konserlerimiz için yaptığı afişler çok beğeni
topluyor. Denizcan da “It’s Gonna Hurt A Little” Ep’mizin kapağında müthiş
bir iş çıkarttı. Onun da zamanı oldukça, Peyote dışı konserlerdeki afişlere
fazlasıyla yardımı dokunuyor. Ayrıca nereden çıkarsa çıksın, debut albümün
tasarımını herşeyiyle ona bırakacağız.

Gökhan: İlk EP’niz “Its Gonna Hurt A Little” nasıl tepkiler aldı son bir yılda?

Onur: En önemlisi gelen tepkiler sizi ne derece memnun etti?

Berkan: İlk kaydettiğimiz ama sonra kayıt kalitesinin düşüklüğü nedeniyle
Ep’den çıkardığımız 2-3 şarkı oldu. Bunlardan “Morning Light” Peyote
konserlerinde o Ep ilk çıktığında dinlenenler tarafından ezberlenen ve hep
birlikte eşlik edilen ilk şarkımız oldu.

İbrahim: Masstival’den sonra çok fazla e-mail aldık şarkının kaydının olup
olmadığıyla ilgili. Artık albümde diyoruz. “Nation Under Illumination” vardı
mesela şu an yayınlanan 3 şarkımız haricinde. O da, son anda çıkarılan
şarkıların içinde. Old school dinleyicileri tarafından beğenilen bir şarkıydı.

Serhat: EP’nin aldığı yorumlar zaten bizi albüm konusunda asıl
cesaretlendirici şey oldu.

Gökhan: Bu kış ilk albümünüzü çıkartmayı düşünüyor musunuz? Peyote’deki
performansınızdan tahmin ettiğim kadarıyla elinizde yeteri kadar şarkınız
da birikmiştir. Albüm çalışmalarında ne durumdasınız? Kimlerle
çalışıyorsunuz ve herhangi bir plak şirketinden teklif aldınız mı?

Pozan: Şu an myspace sayfanızda 3 adet kaydınız bulunduğu için ben de
bunu soracaktım, Gökhan benden önce davrandı; elinizde kesinlikle
kullanırız dediğiniz kaç beste var? Bir de, Myspace’inizde gördüğümüz
kadarıyla İngiltere’den “The White” isimli bir plak şirketi ile anlaşmışsınız.
Bu durum hakkında birşeyler söyleyebilir misiniz? Albüm çalışmaları nasıl
gitmekte?

Serhat: Planlarımız var tabii. Söylediğiniz gibi yeteri kadar şarkımız var. Ama
daha fazlasını yapmak için fazlasıyla enerjimiz ve ilhamımız var şu an.
Sürekli yaratım sürecinde olan bir grubuz. 60-70 arası besteye ulaşınca
aralarından eleyip albüme koymayı düşünüyoruz. Bahsi geçen Compilation
albümde yer alacak olan “Step by Step”in tekrar mixlerini ve masteringini
New Order ve Snow Patrol’ın albümlerininde mixlerini yapan “Andy
MacPherson” üstlendi. Albümün yapımcılığını “The White”ın sahibi “Allan
Robinson” bizzat üstlendi ki; kendisi 70’ler sonu Manchester müzik
sahnesinin en kült isimlerinden, efsanevi mekan “Electric Circus”ın
kurucularından biri. Plak şirketi Manchester merkezli. Label’ın A & R Scout’ı
Sean’ın bize ulaşıp İngiltere’de yayınlanacak bir compilation albümde Step
by Step’e de yer vermek istediklerini, şarkının Allan Robinson’da büyük
hayranlık uyandırdığını ve kısa sürede cevap vermemiz gerektiğini söyledi.

Murat: Tabii ki, bu kısa sürede cevap verme olayı sadece 5 dakika sürdü.
Serhat bizi aradı, sanki çok normal birşeymiş gibi sakin sakin anlattı ve
cevabımız tabii ki evet oldu. 1 hafta sonra The White, kağıt işlerini,
belgeleri, sözleşmeyi ve İngiltere’deki temsilciliğimizi üstlendiklerini
belirttikleri bir kontratı bize gönderdi ve imzalayıp göndermemizi istedi.

İbrahim: Ayrıca, The White çıkacak olası debut albümü kendi etiketleriyle
İngiltere ve İrlanda’da çıkarabilceklerini, bu isim kendileri olmasa bile
herhangi bir nedenden dolayı; başka bir label’a yönlendirebileceklerini
söylediler. Tabii işin ilginci; Türkiye’de şu an hiçbir şirket hiçbir gruba albüm
yapmaya yanaşmazken İngiltere’deki bir şirketin, binlerce kilometre
uzaktaki bir ülkeden gruba bu derece sıcak davranmasıydı albüm
konusunda. Bu da Türkiye’deki piyasanın durumuyla İngiltere arasındaki
farkı gözönüne seriyor açıkça.

Serhat: Onun haricinde kayıtlara en geç 1 ay içinde başlamaya
düşünüyoruz. Türkiye’den gelen teklifler var tabii, son 1 senedir oldu ama
bazı nedenlerden dolayı (Türkçe isim, şarkı şartı vs) reddetmek durumunda
kaldık. Birileriyle anlaşmaya çalışıyoruz ama şu an isim söylememe
tercihimiz, hem bizim hem teklif sahiplerinin istekleri doğrultusunda.

Onur: Bu arada “stüdyo aşamasına gelmiş grup” kavramı hakkında ne
düşünmektesiniz? Bunu soruyorum çünkü; şu sıralar pek fazla gereksiz
grup için bile bu tanımı duyar olduk. Ve sizce bu tanıma yakışan,
albümlenebilir sıfatına kavuşmuş isimler kimlerdir?

Serhat: Stüdyo aşamasına gelmiş grup, müzikal olgunluğuna ulaşmış bir
gruptur her şekliyle. Cover yapıp mekan doldurana albüm yapılan bir
ülkede olduğumuz için şu an piyasadaki çoğu grup albüm sahibi olmayı
haketmiyor. Albüm aşamasına gelmiş olarak nitelendirilenlerin çok büyük
kısmıda kulak kirletmekten başka birşeye yaramıyor. Hakedenlerde son 1-
1,5 senede albümünü çıkardı. Çıkarmayı da hakeden isimler var tabii. İsmi
lazım değil, sonuçta hepizim o isimleri az çok biliyoruz.

Onur: Ülke festivallerinin çöküşleriyle birlikte tek isimleri çok daha pahalıya
izlemek (festival bileti fiyatına, tek bir konsere gitmek) konusundaki
düşünceleriniz nelerdir? Ve bu tarz festivallerin çöküşüyle sizin gibi gruplara
şans tanınmasının azaldığı görüşündeyim. Mesela, bildiğim kadarıyla bu yaz
büyük organizasyon olarak, bir tek Masstival’de sahne aldınız. Şu, en başta
bahsettiğim ülkemizde “sahne oluşamaması” durumunu da tetikleyen
etkenin bu olduğu kanısındayım. Sizin düşünceleriniz nelerdir?

Berkan: Dinleyicinin ilgisizliği, beğenmez tavrı vs. ülkede büyük festivallerin
sonunu hazırlayan etkenlerdi. Avrupa’daki festivallerde yağmur, kış, çamur
demeden yüzbinler akın ederken Türkiye’de çok daha iyi hava şartlarında
ki; gerçekten dinleyicinin derdi buysa, yapılan festivaller ilgi görmüyor.
Bunun birinci sorumlusu dinleyici bence.

Murat: Zaten ülkedeki festival kültürü yerli 5-6 isimin etrafında dönüyor.
Bunlar festival kadrolarının olmazsa olmazı, dinleyicininde yıllarca
dinlemesine rağmen bıkmadığı isimler. Türk dinleyicisi pek değişik müzikler
tatmayı seven, değişik grupları dinlemeyi seven bir seyirci değil. Bildiği
şarkıları dinlemek, eşlik etmek istiyor. Organizatörlerde kendilerini
kurtarmak için bu taleplere uymak zorunda. Radar Live’ın line-up’ı şu ana
kadar Türkiye’de yapılan en iyi festival kadrosuna sahipti. Ama o festivalin
kafası bu ülkeye birkaç gömlek üstündü. İlgi görmemesi tamamıyla
dinleyicinin suçu.

Serhat: Emin olun ülkede çok fazla büyük ölçekte festival yapılsa ve
bahsettiğimiz o sahne oluşsa bile, organizatörler yine o 5-6 yerli ismi
kadrolarına almadan festival yapmacayacaklar. Bizim dahil olduğumuz
sahnenin kitlesi daha çok değişik müziklerin peşinden giden, müzikal zevki
oturmuş, beğeni skalası yüksek bir kitle. Tabii ki, klasik Türk rock müziğine
mensup isimlerin o ezici kitlesiyle karşılaştıramayız, onların isteklerine göre
festival line-up’ları şekilleniyor. Onlar biletleri sattırıyor.

Onur: Hatırlıyorum da, Stereophonics konserini, o sıra tanışık olmadığımız
Murat’la yanyana izlemiştik... Bu yazın en iyi konserlerinden birisiydi de...
Peki, siz bu yaz başka kimleri izlediniz, neleri beğendiniz?

Serhat: Stereophonics’in beklenmedik bir şekilde sert bir setlistle çıktığını
düşünüyorum. Zaten o konserden sonra ses sistemi kendini bir türlü
toparlayamadı. Ertesi günkü Whitesnake ve Def Leppard konserlerinde
izleyenler farketmiştir. Massive Attack çok başarılıydı, görsel şov olarak
günümüz gruplarından çok ilerideler. Yazın pek bir performans izleyemedim
açıkçası. Ama geçen sezonki The National konseri olağanüstüydü.

Murat: Stereophonics bence de yılın en iyi konserlerinden biriydi.
Konserden önce sahne arkasında Kelly Jones’la tanışma fırsatı bulduk. Çok
sakin, kendinden emin bir insan sahnede göründüğü gibi.

Serhat: Tanışmaya gittiğimizde ilk söylediği şey; yaka kartlarımıza bakıp
grubun isminin çok havalı olduğuydu. Ardından yaşımızı ve henüz sahne
alıp almadığımızı, izlemeyi arzu ettiğini, burada çok sıkıldığını söyledi.

İbrahim: Kelly Jones izlerken çaldığımı düşünemiyorum şahsen, ellerim falan
dolaşırdı sanırım.

Berkan: Bizim için çok güzel bir haftasonuydu o herşeyiyle. Onun dışında
Lenny Kravitz'i izledim, iyiydi, olağanüstü bir durum yoktu açıkçası. Metallica
teknik altyapısı ve performansıyla muhteşemdi.

Onur: Yakın zamandaki konserlerinizin tarihlerini ve yerlerini öğrenebilir
miyiz?

Murat: 8 Ekim’de Peyote’de olacağız yine. Yine tam tarihleri belli olmamakla
beraber Ekim ayında Eskişehir ve Bursa konserleri olacak.

Onur: Küresel ısınmanın ülkemizi fazlaca etkilediği bir gerçek. Reset! olarak
geçtiğimiz sayıda BabaZula ile bu konu üzerine yapılan ufak bir söyleşi de
yayınlamıştık. Orada da konusu geçtiği gibi, ülkemizde küçük bir “Live
Earth” benzeri bir organizasyon yapılsa siz de söz ve sahne hakkı almak
ister misiniz?

Serhat: Tabii ki, bunu kim istemez. Türkiye’de böyle bir organizasyonun
yapılması aynı Live Earth’de olduğu gibi bazı insanlara tabii rant
sağlayacaktır. Ama maksat bu konu hakkında bir sanatçının üstüne düşeni
yapmasıysa tüm samimiyetimizle bunda yerimizi almak isteriz. İngiltere’de
önümüzdeki yaz yapılcak benzeri bir organizasyondan teklif aldık şimdiden.
Organizasyon kimsenin rant sağlayamayacağı şekilde tamamen
gönüllülerle yürüyor.

Onur: Myspace sayfanızı da merak eden okuyucularımızla paylaşalım derim.

Revolters: http://www.myspace.com/therevolters

Onur: Son olarak bu güzel röportaj için teşekkür ederken, en içten sevgi ve
başarı dileklerimizi sizlere yolluyoruz.

Revolters - : Bizde teşekkür ederiz.